Όταν η ποίηση συναντά τις εικαστικές ανησυχίες το αποτέλεσμα είναι μοναδικό!
Τα παιδιά της Δ΄τάξης με τη δασκάλα τους την κυρία Μαρία Βλασοπούλου διάβασαν το ποίημα “Το μαγικό Πολύχρωμο πουλί” δημιουργώντας και συζητώντας τις πολύχρωμες φανταστικές εικόνες που δημιούργησαν! Και μετά με τον καθηγητή εικαστικών του Σχολείου μας κ. Νίκο Ζαρωνάκη μετέφεραν τις φανταστικές τους ζωγραφιές στο χαρτί!
Αυτά έγιναν με αφορμή τον παιδικό διαγωνισμό ζωγραφικής “Κοιτάζω και βλέπω” που διοργάνωσε για τους μαθητές του Δημοτικού το εργαστήριο ARTio.
Μία φορά κι έναν καιρό
σ?έναν τόπο μακρινό
μακρινό και σκοτεινό
σκοτεινό και βροχερό
βροχερό και πνιγηρό
εμφανίστηκε ένα αυγό.
Δεν ήταν αυγό μιας κότας
ούτε πάπιας ούτε χήνας
ούτε μίας πελαργίνας
ούτε καν μιας γερακίνας.
Ούτε νερόκοτας, φραγκόκοτας, ξυλόκοτας, χαλκόκοτας.
Ούτε ορτυκιού, ούτε κορακιού.
Ούτε σπουργιτιού, ούτε περιστεριού.
Ούτε καναρινιού, ούτε χελιδονιού.
Ούτε δρυοκολάπτη, ούτε κουκουβάγιας.
Ούτε σουσουράδας, ούτε κορυδαλλού.
Ούτε πέρδικας, ούτε φασιανού.
Ούτε καν στρουθοκαμήλου.
Μα βρέθηκε σ’ ένα καλάθι σκύλου
στο κατώφλι ενός υπαλλήλου.
Ποιος τo ‘φερε; ποιος τ’ άφησε;
Κανείς δεν θα το μάθει.
Όμως μετά από καιρό,
από μέσα από το αυγό
ξετρύπωσε ένα ζωηρό
πουλί, πολύ χρωματιστό.
Άρχισε αμέσως να πετά,
με τα πολύχρωμα φτερά,
τριγύρω του να περπατά
και την ουρά του να κουνά.
Κι ήταν πολύ ξεχωριστό, παράξενο και μαγικό.
Τη μία μέρα ήταν ψηλό, περπάταγε καμαρωτό,
την άλλη κόνταινε πολύ
σαν μέλισσα ήταν, όχι πουλί,
την άλλη χόντραινε με μιας και δεν χωρούσε στην αυλή.
Το ράμφος του άλλαζε κι αυτό,
από μεγάλο σε μικρό, από πλατύ σε μυτερό και από ίσιο σε στραβό.
Και τι να λέμε για λαιμό, μία ψηλός, μία κοντός, σαν τηλεσκόπιο κι αυτός.
Και τα ποδάρια του κι αυτά, μία λεπτά, μία χοντρά,
μία μακριά, μία κοντά.
Ήταν παράξενο πολύ
το μαγικό μας το πουλί με το πολύχρωμο κορμί.
Πήγαιν?εδώ, πήγαιν?εκεί
μα όλο το έβρεχε η βροχή.
«Α, μα είναι πολύ ενοχλητικό!
να μην μπορώ να κουνηθώ
δίχως μουσκίδι να γενώ!»
Και μια και ήταν μαγικό
και παιχνιδιάρικο πολύ
τον μάγεψε και τον καιρό
και ήλιο έβγαλε λαμπρό και φώτισε τον ουρανό.
Χρώματα σκόρπισε παντού
κι ύστερα… έφυγε γι’ αλλού!
